Martin Potters


Toen ik, medio jaren zestig, nog met mijn ouders in Nijmegen woonde startte mijn muzikale loopbaan op de plaatselijke muziekschool met blokfluit en klokkenspel (een kleine xylofoon). Veel herinneren daarvan doe ik echter niet.
Echt gestalte kreeg mijn muzikale loopbaan pas begin jaren zeventig in, jawel, Wageningen. Omdat mijn vriendje Erik een gitaar had en er daadwerkelijk in slaagde daar welluidende klanken uit te krijgen. Dat wou ik ook. Waar andere jongens hun ontluikende seksualiteit botvierden op de Lach had ik de Wehkampcatalogus. Ik herinner me nog de begerige blikken die ik wierp op de heuse elektrische gitaar die daarin stond. Ik mocht derhalve op gitaarles maar moet de gitaarleraar tot wanhoop hebben gedreven. Waar de man dacht mij een plezier te doen met populair repertoire van de Beatles en zo kreeg hij van mij slechts lege blikken terug. Omdat wij niet beschikten over een TV en verder alleen een minuscuul transistorradiootje hadden was ik volstrekt onbekend met welke muzieksoort dan ook. Wegens gebrek aan succes haakte ik daarom na korte tijd gedesillusioneerd weer af, hoewel ik me nog wel herinner samen met Eric (onze eerste muzikale samenwerking dateert al van 1971/1972) The house of the rising sun te hebben vertolkt op een klassenavond in de brugklas.

Jaren later, we woonden inmiddels in Eindhoven, heb ik de draad weer opgepakt en ben op klassiek gitaarles gegaan. Dat heb ik een paar jaar volgehouden met als hoogtepunt (of dieptepunt) een optreden met een gitaarensemble van mijn gitaarleraar in het POC (het Philips ontspanningscentrum) in Eindhoven. Daarna ging het snel. In 1982/1983 trad ik toe tot de vermaarde Eindhovense studentenband VOOR die, in de slipstream van Doe Maar, furore maakte met eigen Nederlandstalig werk. Na een zeer succesvol en roerig jaar met zeker 5 optredens viel het doek.

Daarna raakte mijn muzikale carrière wat in het slop tot, in 1995/1996, Midlife Crisis ontstond tijdens een feest ter gelegenheid van onze Midlife Crisis. Het vervolg mag algemeen bekend worden verondersteld. Na jaren van enorme successen en toeren door heel Nederland en België was het Waogininge-project een logische spin-off. Het kon gewoon niet uitblijven. Voorlopig zijn we niet meer uit de Nederlandse muziekscène weg te denken en wat mij betreft blijft dat nog hele lang zo.