|
|
Toen ik, medio jaren zestig, nog met mijn ouders in Nijmegen woonde
startte mijn muzikale loopbaan op de plaatselijke muziekschool met
blokfluit en klokkenspel (een kleine xylofoon). Veel herinneren daarvan
doe ik echter niet.
Echt gestalte kreeg mijn muzikale loopbaan pas begin jaren zeventig in,
jawel, Wageningen. Omdat mijn vriendje Erik een gitaar had en er
daadwerkelijk in slaagde daar welluidende klanken uit te krijgen. Dat wou
ik ook. Waar andere jongens hun ontluikende seksualiteit botvierden op de
Lach had ik de Wehkampcatalogus. Ik herinner me nog de begerige blikken
die ik wierp op de heuse elektrische gitaar die daarin stond.
Ik mocht derhalve op gitaarles maar moet de gitaarleraar tot wanhoop
hebben gedreven. Waar de man dacht mij een plezier te doen met populair
repertoire van de Beatles en zo kreeg hij van mij slechts lege blikken
terug. Omdat wij niet beschikten over een TV en verder alleen een
minuscuul transistorradiootje hadden was ik volstrekt onbekend met welke
muzieksoort dan ook. Wegens gebrek aan succes haakte ik daarom na korte
tijd gedesillusioneerd weer af, hoewel ik me nog wel herinner samen met
Eric (onze eerste muzikale samenwerking dateert al van 1971/1972) The
house of the rising sun te hebben vertolkt op een klassenavond in de
brugklas.
Jaren later, we woonden inmiddels in Eindhoven, heb ik de draad weer
opgepakt en ben op klassiek gitaarles gegaan. Dat heb ik een paar jaar
volgehouden met als hoogtepunt (of dieptepunt) een optreden met een
gitaarensemble van mijn gitaarleraar in het POC (het Philips
ontspanningscentrum) in Eindhoven.
Daarna ging het snel. In 1982/1983 trad ik toe tot de vermaarde
Eindhovense studentenband VOOR die, in de slipstream van Doe Maar, furore
maakte met eigen Nederlandstalig werk. Na een zeer succesvol en roerig
jaar met zeker 5 optredens viel het doek.
Daarna raakte mijn muzikale
carrière wat in het slop tot, in 1995/1996, Midlife Crisis ontstond
tijdens een feest ter gelegenheid van onze Midlife Crisis.
Het vervolg mag algemeen bekend worden verondersteld. Na jaren van
enorme successen en toeren door heel Nederland en België was het
Waogininge-project een logische spin-off. Het kon gewoon niet uitblijven.
Voorlopig zijn we niet meer uit de Nederlandse muziekscène weg te
denken en wat mij betreft blijft dat nog hele lang zo.
|
 |
